Ashes

คิงคองไม่ค่อยเห่า เธออยู่กับเราตั้งแต่ยังเป็นลูกหมาอายุสามเดือน ทุกคืน เธอหลับใหล เฝ้ามองสิ่งรอบตัวในความฝัน

เราคิดว่า จิตวิญญาณของเราชุ่มชื่นด้วยดินอุดม ใบไม้ที่สีเขียวที่สุด แมลงที่หายากที่สุด และความถ่อมตนที่เปี่ยมล้น แต่แล้ววันหนึ่งในเดือนมีนาคม เราตื่นจากความฝัน ท้องฟ้าร่ำไห้เป็นเถ้าถ่าน พื้นดินเน่าครวญคราง หนอนน้อยผุดขึ้นมาลิ้มรสหิมะสีเทา เหนือขุนเขา แสงแห่งศรัทธาสาดส่องกระทบจิตวิญญาณจนพร่ามัว ความมืดนั้นสว่างจ้าเสียจนเราต้องร่ำไห้ กู่ร้องโดยไร้เสียง เราตื่นขึ้นอีกครั้งและอีกครั้ง

เราหลอมรวมเป็นคิงคองหลายตัวที่ไร้ซุ่มเสียง ทุกจังหวะหัวใจ คือลมหายใจแรกของทารกที่ปากปิดสนิทราวกับหินสองก้อนที่สัมผัสกัน ด้วยความสุข เรามีชีวิตอยู่ในความหวังและหวังว่าจะไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีก

ดินแดนแห่งความว่างเปล่า
เราหลับ
เรายิ้ม
เราวิ่ง