Underground

“เงา” เริ่มที่จะมองเห็นเศษเสี้ยวของความทรงจำที่ก้าวข้ามกาลเวลาและสถานที่ มันดำดิ่งลงสู่โลกใต้ดิน เริ่มสัมผัสสิ่งของที่ถูกทิ้งไว้ รับฟังความทรงจำของผู้ที่เคยดำรงบนเส้นทางของกาลเวลา และตามรอยสิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเกิดขึ้นที่นั่น จากภาพที่เธอเคยเห็นในโรงละคร เธอมุ่งหน้าไปยังเมืองที่จมอยู่ใต้ก้นทะเลสาบเหนือเขื่อน

Director’s statement :

เริ่มต้นจากภาพยนตร์เรื่องแรกของฉัน Thus A Noise Speaks (2010) ซึ่งจบลงด้วยคำว่า “แน่ล่ะ วันหนึ่งเราจะจดจำมันได้” และต่อด้วย FLASH (2015) ภาพยนตร์สั้นที่ตั้งคำถามว่า “ความทรงจำแรกสุดที่ฉันนึกออกคืออะไร?”...ฉันได้เดินหน้าสำรวจประเด็นเรื่องความทรงจำของมนุษย์อย่างต่อเนื่อง

ใน Aragane (2015) ฉันได้ค้นพบความทรงจำที่จับต้องไม่ได้ซึ่งฝังอยู่ในเนื้อแร่ถ่านหินและกระบวนการขุดเจาะของมัน ส่วนใน Cenote (2019) ฉันพยายามเปิดเผยความทรงจำร่วมที่ดำรงอยู่ข้ามกาลเวลาในสายน้ำ ภาพยนตร์ทั้งสองเรื่องตั้งอยู่ในพื้นที่ใต้ดิน ฉันคิดว่า การลงไปใต้ดินอาจทำให้ฉันพบเบาะแสบางอย่างของสิ่งที่คลุมเครือ ยากจะจับต้อง ซึ่งก็คือ “ความทรงจำ” เอง

ในภาพยนตร์เรื่องล่าสุดของฉันคือ Underground ฉันได้ดำดิ่งลึกยิ่งขึ้นในการสำรวจความทรงจำ ระหว่างกระบวนการสร้าง ฉันครุ่นคิดถึงธรรมชาติของความทรงจำที่เป็นทั้งของส่วนรวมและเกิดจากการประกอบสร้างร่วมกัน รวมถึงความสัมพันธ์ของมันกับ “เวลา” ซึ่งก็เป็นอีกสิ่งที่ยากจะจับต้องได้ ฉันถามตัวเองว่าทำไมเราจึงอยากรักษาความทรงจำไว้ผ่านสื่อบันทึกอย่างภาพยนตร์ ในขณะที่เรากำลังปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น มนุษย์ย่อมสูญพันธุ์ไปในสักวันหนึ่ง และตราบเท่าที่เรายังเป็นมนุษย์ คุณกับฉันก็จะตายอย่างแน่นอน แต่กระนั้น ฉันก็ยังอยากยืนยันว่าทุกคนต่างเคยดำรงอยู่ ณ ที่ตรงนี้ และนั่นคือเหตุผลที่วันนี้ฉันเชื่อว่า สิ่งที่ฉันทำ คือการทิ้งภาพยนตร์ไว้เป็น “ร่องรอยมีชีวิต”

ในภาพยนตร์เรื่องนี้ เราเรียกสิ่งหนึ่งว่า “เงา” สิ่งที่ทำหน้าที่เดินทางผ่านร่องรอยแห่งชีวิตของอดีตกาล ปัจจุบัน และอนาคตอันไกลโพ้น ฉันตั้งใจใช้เงานี้เป็นตัวเชื่อมโยงระหว่างใต้ดินกับผิวดิน ระหว่างสิ่งที่สูญหายกับสิ่งที่ยังหลงเหลือ ระหว่างผู้มีชีวิตกับผู้ล่วงลับ เพื่อประกอบสร้างภาพของ “พวกเรา” ความตาย การสูญเสีย และสิ่งที่ถูกทิ้งไว้… ในใต้ดิน ซึ่งเป็นสถานที่ที่สัมผัสสัญญะเหล่านี้ได้ กลไกของภาพยนตร์ก็สามารถทำให้ “เวลาอันเยือกแข็ง” เคลื่อนไหวอีกครั้งได้ในชั่วขณะ สถานที่ที่เคยถูกซ่อนเร้น ปกปิด หรือกลบฝัง ได้ถูกเปิดเผยขึ้นอีกครั้งผ่านสายตาของผู้มีชีวิต ซึ่งในภาพยนตร์นี้ ไม่ได้หมายถึงแค่พวกเราผู้สร้างหนังเท่านั้น แต่ยังรวมถึงผู้ชมที่กำลังจ้องมองไปยังหน้าจอด้วย

ร่องรอยแห่งชีวิต เมื่อถูกจ้องมองผ่านภาพยนตร์และเปิดเผยสู่แสงสว่าง จึงกลายเป็นความทรงจำร่วมของพวกเราทั้งหมด

ปรากฏการณ์ประหลาดของคำว่า “พวกเรา” ได้รับการก่อรูปใหม่ เมื่อลำดับชั้นของความทรงจำร่วมถูกเติมแต่งขึ้นอีกชั้นหนึ่ง

ฉันหวังว่า ภาพยนตร์ของฉันจะทำให้ “พวกเรา” เกิดใหม่อีกครั้ง