Taman-taman (Park)

กวีชาวอินโดนีเซียสองคนนัดพบกันในยามค่ำคืนที่สวนไถหนาน พวกเขาหยิบยกประสบการณ์ที่ได้พบเจอในสวนช่วงกลางวัน รวมถึงการพูดคุยกับเพื่อนร่วมชาติ มาแปรเปลี่ยนเป็นบทกวี 

ภาพ เสียง และอารมณ์ที่ถูกรวบรวมไว้ ค่อย ๆ กลายเป็นวัตถุดิบสำหรับบทกวี และต่อยอดกลายเป็นแผนบางอย่างที่ค่อย ๆ เผยออกมาผ่านการขับร้อง การจินตนาการ และการเคลื่อนไหว การเก็บเกี่ยวในช่วงกลางวันเพื่อการปลดปล่อยความคิดสร้างสรรค์ในช่วงกลางคืน การเดินทางของพวกเขาเหมือนนิทานโบราณที่เล่าผ่านภาพ อย่างไรก็ตามเราไม่เคยได้เห็นกิจกรรมในเวลากลางวันของพวกเขาเลย มีเพียงภาพหลากหลายที่ฉายผ่านถ้อยคำในยามค่ำคืนเท่านั้นที่เรามองเห็น

เมื่อแสงยามเช้าถูกเลื่อนออกไป ค่ำคืนที่ไร้จุดจบจึงเก็บงำเรื่องที่ไม่เคยถูกเล่าไว้นับไม่ถ้วน และผู้เล่าเรื่องเองก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องเล่านั้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

Director’s statement :

หากจะเปรียบกับภาพวาดทิวทัศน์ ไม่ว่าจะสมจริงเพียงใด จิตรกรก็ไม่อาจยกภูมิทัศน์เบื้องหน้ามาไว้ในห้องแสดงงานได้ ทว่าเมื่อเรามองดูภูมิทัศน์ที่ศิลปินได้เลือกสรร ดัดแปลงและแต่งแต้มขึ้น บางครั้งจิตวิญญาณกลับล่องลอยไปไกลยิ่งกว่าภาพจริงเสียอีก

หรือบางทีตัวภาพเขียนนั้นเองก็เป็น “ภูมิทัศน์” ที่สมบูรณ์ในตัว ไม่ว่าจะมองในภาพรวมหรือรายละเอียด ก็ล้วนปลุกเร้าให้ผู้ชมโหยหา-หรือหวาดกลัว-ต่อสิ่งที่มันเผยให้เห็น